Leeftijd heeft me nooit echt geboeid. Was voor anderen elk kroonjaar een moment om bij stil te staan en het afgesloten decennium te betreuren, ik had daar niet zo’n last van. Toen ik 50 werd kwam familie als verrassing over. Nooit gedacht dat ze ook daadwerkelijk het vliegtuig zouden pakken vanuit Amerika om mijn kroonjaar te vieren. Dat was écht een verrassing en het was natuurlijk gewoon echt leuk. Maar dat ging eerlijk gezegd meer om het zien van familie dan het ‘vieren’ van mijn kroonjaar.
Wat meteen opviel na die verjaardag was dat ik plotseling tot een doelgroep was gaan behoren. Opeens viel de Plus in de bus en op internet kreeg ik, eigenlijk best ongemerkt, opeens allemaal senioren-‘dingen’, zoals incontinentiemateriaal, midweek-aanbiedingen, leuke zij- en hij-jassen etc. Bijna ongemerkt sloop dat binnen. Eerst nam ik het er lachend bij; voelde er eigenlijk niets bij. Ik had nog immers zoveel in m’n mars, zat nog boordevol ideeën en was overtuigd dat ik nog best wat bij te dragen had. Lichamelijk op dat moment ook nog best okay. Misschien een iets betere balans zoeken tussen werk en privé. Maar wie herkent dat niet …?
Maar ondertussen verloor ik mijn baan na dik 25 jaar bij dezelfde werkgever. Niets zet je zo met je beide benen op de grond als zo’n gebeurtenis. Wat moest ik nou? Ik zag mezelf en m’n gezin al, in een doos onder de brug. Wie wil iemand van mijn leeftijd nou nog hebben …? Wat moest ik nou?! Hoewel mijn motto altijd is ‘je bent zo jong als je je voelt’, was dat op dat moment toch even heel ver weg. Ik moest weer leren solliciteren; mezelf ‘verkopen’. OMG op mijn leeftijd! Ik kon altijd mijn bedrijf en collega’s prima verkopen, maar voor mezelf was dat toch effe wat anders.
Gelukkig kreeg ik hulp van een zogenaamde reïntegratiecoach Wim Marijnissen; best move ever! Dankzij hem en de netwerkgesprekken ging ik inzien dat ik toch echt wel mijn bijdrage geleverd had aan het succes van mijn eerdere werkgever(s). Daarna ging het weer de goede kant op en kreeg ik een – zij het tijdelijke – baan aangeboden. Dat pakte uiteindelijk goed uit, van tijdelijk werd het via een andere rol vast; en ik ben als ik dit schrijf alweer vier jaar nu bij die werkgever: het Radboudumc. De afdeling is groot, mijn eigen team niet al te groot en heel divers qua leeftijd. Ik voel me nooit (te) oud en kan – naar mijn eigen idee – nog steeds goed meekomen met mijn ervaring en kennis. Een echte senior, zeg maar.
Maar de laatste tijd lijkt dat leeftijdsgedoe me toch een beetje stiekem te besluipen. In het Engels zou je zeggen ‘it sort of creeped up on me…’ Het Radboudumc zorg goed voor z’n mensen en heeft allerlei programma’s voor vitaliteit en lekker in je vel zitten op het werk. Daar hoort ook bij ‘alvast vooruitkijken’, ‘je voorbereiden op …’; hieronder vallen ook zaken als de generatieregeling. De ge-ne-ra-tie-re-ge-ling!! Daar kom ik nu voor in aanmerking! Ik werd erop gewezen door een collega die hier ook gebruik van ging maken.
Kon ik om de plotselinge aandacht voor mij toen ik opeens een vijftiger werd nog lachen, deze generatieregeling begon toch een beetje aan me te knagen. Want opeens werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt… nog 5 jaar dan moet ik met pensioen! WTF!! Opeens waren de jaren voorbij gevlogen en keek ik ouderdom in de ogen …dramatisch hè… maar zo voelt het wel. Hopelijk is het een fase; ik hoop dat die snel overgaat, maar fat chance! Want ik voel me heel af en toe wel ‘oud’; alleen rijmt dat zo helemaal niet met wat er zich tussen mijn oren afspeelt. Zover ben ik écht nog niet!!!
En jij? Hoe zit jij erin?
